.Καθημερινά πλέον, κάποιοι φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν –με διαγγέλματα– τη «θεάρεστη» και εξαιρετική διαχείριση της διοίκησης του Δήμου. Βέβαια, όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει το αφήγημα τους, τον περιμένει διαπόμπευση και συκοφαντία.
Κάτι σαν εκβιασμός: «Μη μιλάς, για να μην πετάμε λάσπη».
Με ύφος που θυμίζει άλλες εποχές και καθεστώτα, η επικοινωνιακή τους στρατηγική αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού – λες και κάθε πρωί πρέπει να στρώνουμε το χαλάκι και να προσκυνούμε προς… το δημαρχείο.Την ίδια ώρα, η πραγματική εικόνα της πόλης διαφέρει κατά πολύ. Σημερινό παράδειγμα, ο περιβάλλων χώρος του γυμναστηρίου Νίκης 2ου Λύκειου, στην οδό Σιπύλου, όπου έχει μετατραπεί σε ένα άτυπο σκραπατζίδικο. Σωροί από παλιοσίδερα και όχι μόνο στοιβάζονται ανεξέλεγκτα και χωρίς καμία φύλαξη ενώ ανάμεσά τους μπορεί να δει κανείς παρατημένα μηχανήματα αλλά και τα πολυδιαφημισμένα και πανάκριβα ηλεκτρικά ποδήλατα – ένα άλλοτε «πράσινο» πρότζεκτ, που πλέον σκουριάζει στα αζήτητα.
.
Πρόκειται για εικόνες πλήρους απαξίωσης – όχι μόνο υλικών αγαθών που πληρώθηκαν από τους δημότες, αλλά και της ίδιας της λογικής. Πριν λίγα μόλις χρόνια, ο ίδιος ο δήμαρχος διακήρυττε πως «δεν είχαμε μαντήλι να κλάψουμε».
Σήμερα, όμως, φαίνεται πως περισσεύει το χρήμα – αρκεί να πρόκειται για πεταμένα σχέδια βιτρίνας.
Όταν όμως πρόκειται για κάτι σπουδαίο που θα αξίζει να “σπαταλουσαμε” ένα ποσό όπως, οι βραβεύσεις των επιτυχόντων στα πανεπιστήμια η δημοτική αρχή περιορίζεται σε … φωτογραφίες με καθρεφτάκια και χάντρες. Για τους αυριανούς επιστήμονες, προσφέρεται μόνο η πρόσκαιρη εικόνα προβολής. Μετά… αντίο.
Η κατάσταση αρχίζει να μοιάζει πλέον ανεξέλεγκτη σε πολλούς τομείς . Αλλά δεν πειράζει.
Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί… εμείς να προσκυνάμε για να μην μας λοιδορούν.
Δημήτρης Σωτηρόπουλος
Ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος
