.Η παραμυθολογία, η παραπλάνηση και ο άκρατος λαϊκισμός πρέπει να σταματήσει επιτέλους!
Όπως πρέπει επίσης να σταματήσουν και οι ανέξοδες ψευτομαγκιές περί της εφαρμογής της αξιολόγησης στους εκπαιδευτικούς!
Ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά στη βάση της “ανομαδοποιημένης” αλήθειας.
1. Η αξιολόγηση είναι νόμος του κράτους κι εφαρμόζεται εδώ και κάποια χρόνια στους εκπαιδευτικούς. Οι αξιολογητές λαμβάνουν τα επιδόματά τους, αλλά δεν επαρκούν για να αξιολογήσουν εν μια νυκτί το σύνολο των εκπαιδευτικών. Από το σύνολο των 200000 εκπαιδευτικών, κάτω από 2000 εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που δηλώνουν επί της αρχής ότι δεν επιθυμούν να αξιολογηθούν, εκ των οποίων μάλιστα οι περισσότεροι είναι συνδικαλιστές της κυβερνώσας παράταξης.
2. Είναι μύθος ότι οι εκπαιδευτικοί δεν επιθυμούν την αξιολόγησή τους. Άλλωστε, πως θα μπορούσαν να το υποστηρίξουν αυτό όταν για να αποκτήσουν την βασική επιστημονική επάρκεια (1ο πτυχίο) απαιτούνται δεκάδες αξιολογήσεις. Πολλώ δε μάλλον που στις μέρες μας, δύσκολα υπάρχει εκπαιδευτικός με ένα μόνο πτυχίο. Συνήθως, έχει και δεύτερο ή/και 1 ή 2 μεταπτυχιακά ή και διδακτορικό, από τα οποία 3-4-5 πτυχία το κράτος λαμβάνει υπόψη του μόνο το πολύ…τα δύο! Γι’ αυτό και παρά την διά βίου μάθηση που ακολουθεί το σύνολο σχεδόν των εκπαιδευτικών, είναι οι πλέον χαμηλόμισθοι στον πολιτισμένο κόσμο. Και προφανώς, για το κάθε πτυχίο έχει ξανά αξιολογηθεί δεκάδες φορές!3. Οι εκπαιδευτικοί δεν διορίζονται με μέσον! Όταν παλιότερα υπήρχε η επετηρίδα, ο πλέον αντικειμενικός τρόπος με αρκετά είναι αλήθεια προβλήματα, μας είπαν πως πρέπει να γίνουν εξετάσεις (ΑΣΕΠ) για να μπαίνουν στα σχολεία οι καλύτεροι! Έγιναν 2-3 φορές εξετάσεις ΑΣΕΠ, έφτιαξαν αντί για μια, 3-4 νέες επετηρίδες, διορίστηκαν κάποιοι, περίμεναν να διοριστούν οι περισσότεροι, “φράκαρε” πάλι το σύστημα, το πετάξαμε στα σκουπίδια. Σκέφτονται οι φωστήρες πως θα επέμβουν πιο ενεργά στους διορισμούς ΚΑΙ των εκπαιδευτικών, αποφασίζουν να διορίζουν με προσοντολόγιο! Δηλαδή, οποίος έχει τα περισσότερα προσόντα και κάποια “άλλα” κριτήρια μπαίνει! Άρα και πάλι αξιολόγηση για να διοριστεί! Δόκιμος τα πρώτα χρόνια και σε 2-3 χρόνια πάλι αξιολόγηση για να γίνει μόνιμος! Κατά τα λοιπά οποίος δεν γνωρίζει, απλά ως κακό φερέφωνο λέει ότι οι εκπαιδευτικοί δεν αξιολογούνται!
3. Όσοι γνωρίζουν, αναγνωρίζουν το έργο των εκπαιδευτικών από το αποτέλεσμα! Οι μαθητές των δημοσίων σχολείων κατά κύριο λόγο διαπρέπουν εντός κι εκτός της χώρας, όταν βγουν στην αγορά εργασίας. Εξετάσεις τύπου Σκανδιναβίας που οι Έλληνες μαθητές δεν έχουν υψηλές επιδόσεις, είναι απλώς λόγω του ότι το σύστημά τους δεν αφορά τη γνώση αλλά τις δεξιότητες. Ας λάβει κανείς υπόψη του ότι πληθώρα επιστημόνων εργάζονται σήμερα στις σκανδιναβικές χώρες και όχι μόνο, ενώ οι δικοί τους μαθητές κόβουν ξύλα στα μεγάλα δάση τους κάνοντας μπίζνε με την στήριξη του κράτους.. Καλά ας μην υπήρχαν τα φροντιστήρια, λένε κάποιοι άλλοι. Κι εδώ πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε ότι τα φροντιστήρια υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, όχι για την γενική εκπαίδευση και την παιδεία των μαθητών, αλλά για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια, δηλαδή για τις εξετάσεις! Επιπλέον, θεωρείται πια απαραίτητη η συνύπαρξη τους, για πάρα πολλούς λόγους, που εκφεύγει της παρούσας ανάλυσης και σχετίζεται κυρίως με επιλογές των γονιών.
4. Κάθε αξιολόγηση είναι αποτελεσματική όταν α) είναι περιοδική, β) γίνεται από ανώτερους επιστήμονες από τους αξιολογούμενους και γ) καλύπτει και το ψυχικό υπόβαθρο του αξιολογούμενου. Στην παρούσα φάση, η συγκεκριμένη αξιολόγηση γίνεται μια κι έξω και σε καμία περίπτωση δεν ψυχομετρώνται οι εκπαιδευτικοί, ούτε έχουν τουλάχιστον μία έστω παρατήρηση από έναν μόνιμο ψυχολόγο στο κάθε σχολείο. Από την άλλη ποιος θα μπορούσε να συμφωνήσει με την αξιολόγηση από τους μαθητές και τους γονείς τους, όταν προδήλως εγκυμονεί συναλλαγή; Βάλε μου καλό βαθμό, μην με πιέζεις, μη μου βάζεις εργασίες , μη με εξετάζεις, μη με νουθετείς, μη με τιμωρείς, άσε με να κάνω ότι θέλω… για να σου βάλω κι εγώ καλό βαθμό!!!
5. Όλοι έχουν πια συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά ζούνε τουλάχιστον μπερδεμένα. Παρακολουθούμε σε καθημερινή ζωντανή σύνδεση έναν πόλεμο στα μίντια, σε γενικές γραμμές, χωρίς οράματα, χωρίς ιδεολογίες, χωρίς κανόνες, χωρίς προοπτική. Μοναδικό ενδιαφέρον η προβολή, τα ποστ, τα στόρις, τα λάϊκς κλπ κλπ και οι τρόποι που θα φτάσουμε σε αυτά, με ανελέητο ξύλο, μαχαιρώματα, συμμορίες κλπ. Ίσως, με όλα αυτά να λένε τα παιδιά δώστε μας σημασία. Οι γονείς τρέχουν όλη τη μέρα για να καλύψουν τις ατέλειωτες ανελαστικές αλλά κι ελαστικές δαπάνες, παρακολουθούν πολλές φορές φοβισμένοι, άλλες πάλι φορές αντιδρώντας λανθασμένα κι ελπίζουν, μάταια , στον από μηχανής Θεό εκπαιδευτικό. Ένα εκπαιδευτικό πιο φοβισμένο, πιο ανίσχυρο, πιο απαξιωμένο, πιο καθηγητάκο των τρεις κι εξήντα! Κι αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι όλο αυτό έχει γίνει από εκπαιδευτικούς που δεν έχουν αξιολογηθεί ακόμα, μάλλον ακολουθεί τον γενικό κανόνα “εγώ δεν φταίω , φταίνε οι άλλοι”! Κι αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι όταν όλοι οι εκπαιδευτικοί αξιολογηθούν, θα λυθούν ως δια μαγείας όλα αυτά τα προβλήματα, πλανάται πλάνην οικτρά! Για τους περισσότερους, εκπαιδευτικός είναι αυτός που ζει ζωή χαρισάμενη, που είναι αραχτός το μισό χρόνο, που πληρώνεται και κάθεται, που μισεί τα παιδιά και τους γονείς τους κλπ κλπ. Κι όμως, μόλις έρθει για μια φορά στο σχολείο, απευθείας αρχίζει να αλλάζει άποψη. Κι όσο πιο συχνά επισκέπτεται το σχολείο τόσο πιο ουσιαστικός συμπαραστάτης της εκπαιδευτικής διαδικασίας γίνεται!
6. Ο εκπαιδευτικός σήμερα, είναι ένας κακοπληρωμένος λειτουργός, εξού και οι πλέον των 5000 χιλιάδων φετινών αποχωρήσεων. Καλείται να βρεθεί απέναντι σε 100 παιδιά ή εφήβους καθημερινά, σε ομάδες των 30 περίπου ατόμων και να τους διδάξει, να τους δώσει όραμα, να τους νουθετήσει, να τους δώσει αγάπη, να τους δώσει αλήθεια, να τους δώσει επιχειρήματα, να τους δώσει εργαλεία ζωής, να τους δώσει κανόνες, να τους δώσει παιδεία, να τους δώσει ηρεμία, να τους δώσει τελικά ότι παραπάνω μπορεί, για να συνειδητοποιήσει στο τέλος της ημέρας ότι έπρεπε να δώσει κι άλλα. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα καθεστώς εκφοβισμού, περικοπής των λειτουργικών εξόδων, συγχεόμενων τις περισσότερες φορές εντολών και πολλών πολλών δύσκολων συνθηκών. Μιλάμε όμως για ένα λειτούργημα με μεγάλο ειδικό βάρος και την ατυχία το αποτέλεσμά της να διαπιστώνεται πολύ αργότερα από την εφαρμογή του. Ένας χειρουργός σώνει ή όχι τον ασθενή του μέσα σε κάποιες ώρες, ενώ ένας εκπαιδευτικός “φορτίζει” τον μαθητή του σήμερα, για να αποδώσει αύριο.
Επίσης, αν ένας εκπαιδευτικός κάνει ένα λάθος σήμερα, είναι κάτι πολύ σημαντικό που μπορεί να σημαδέψει την ζωή ενός νέου ανθρώπου για πάντα!
Κι αν θέλαμε να αναλύσουμε περαιτέρω την έννοια εκπαίδευση – εκπαιδευτικός θα έπρεπε να μιλάμε και να γράφουμε για ημέρες ή και χρόνια. Η ζωή έχει αποδείξει στην πράξη ότι όσες χώρες επένδυσαν στη γνώση και την εκπαίδευση, μόνο κερδισμένες βγήκαν. Από την άλλη, όσες χώρες θεωρούν την εκπαίδευση ως ένα τομέα που χρειάζεται χρήματα και δεν μας φέρνει κέρδος, οπότε ας την κάνουμε έναν ακόμα επιχειρηματικό τομέα, αποδεδειγμένα κάνει λάθος.
Άλλωστε ποιος ο λόγος ένα κράτος να εισπράττει φόρους από τους πολίτες, αν δεν τους παρέχει την ελάχιστη δυνατότητα να σπουδάσει ή να γιατρευτεί δωρεάν τουλάχιστον ως επιλογή;
.
Παντελής Πρεντάκης
