.
Πέρασε ένας χρόνος από την τελευταία παράσταση με την οποία το θεατρικό εργαστήρι του δήμου Αγίας Βαρβάρας, γέμισε ασφυκτικά για πολλοστή φορά το Κινηματοθέατρο «Γιάννης Ρίτσος”.
Από τότε, το εργαστήρι σιώπησε και μαζί του σιώπησε μια από τις πιο ζωντανές πολιτιστικές φωνές της πόλης, αυτή της συντοπίτισσάς μας Μαρούσας Στρογγυόγλου.
Γνωστή και αγαπητή στο κοινό από τη συμμετοχή της σε δημοφιλείς τηλεοπτικες σειρές και διαφημίσεις, η Μαρούσα, δεν περιορίστηκε ποτέ σε έναν ρόλο. Με βαθιά αγάπη για το θέατρο, από τα εφηβικά της κιόλας χρόνια και όραμα την καλλιτεχνική έκφραση των πολιτών, δεν περίμενε ποτέ τίποτα από κανέναν. Έδωσε χώρο σε ανθρώπους “ανεκπαίδευτους” θεατρικά, πίστεψε στο δυναμικό τους και δημιούργησε αρχικά την ομάδα «Ουδείς αναμ.art.ητος», που έμελλε να αλλάξει το πολιτιστικό τοπίο της πόλης μας.
Με αφοσίωση, υπομονή και αγάπη, άνθρωποι που δεν είχαν ξανανέβει σε σκηνή, μεταμορφώθηκαν! Τα πρόσωπά τους φώτιζαν σε κάθε παράσταση! Τα χειροκροτήματα δεν πήγαιναν μόνο στους ρόλους, αλλά κυρίως στο «μαζί» που είχε γεννηθεί μέσα από μια αληθινή συλλογική εμπειρία.
Οι δωρεάν παραστάσεις, όπως “Η όπερα της Πεντάρας” και “Το Μεγάλο μας Τσίρκο” έφεραν στη σκηνή το πολιτικό, το κοινωνικό, το ανθρώπινο. Μόνο με μεράκι, το θέατρο «Γιάννης Ρίτσος» γέμιζε, ξανά και ξανά, από ανθρώπους που αναγνώριζαν την αξία του αληθινού, λαϊκού πολιτισμού.
Η δημοτική αρχή, αναγνωρίζοντας το έργο της Μαρούσας, την προσέλαβε ως ωρομίσθια καθηγήτρια. Παρά το χαμηλό εισόδημα από τη δραστηριότητα της αυτη και τις αυξημένες όμως απαιτήσεις, η ίδια δεν σταμάτησε ποτέ να προσφερει με αγάπη για το θεατρο, όλο και παραπάνω. Ώρες αμέτρητες στο σανίδι. Περα απο τη σκηνοθεσία, έστηνε φώτα, έβαφε ξύλα, έραβε τρύπια κοστούμια, διόρθωνε ρυθμούς, με λίγα λόγια …. έκανε τα πάντα.
Με πρόταση της δημοτικής αρχής, η ίδια θεατρική ομάδα μετονομάστηκε σε «Περί Έργων». Όχι για λόγους αισθητικούς, αλλά απο ότι φαίνεται για να παρουσιαστεί ως ενα δημιούργημα του δήμου. Για να φανεί ότι πίσω από την επιτυχία βρισκόταν η αρχή και όχι το πάθος και η ψυχή.
Και μάλλον κάπως έτσι… η “καπετάνισσα” Μαρούσα άρχισε σιγά-σιγά να χάνει το τιμόνι στο δικό της πάλκο — και να μην κάνει πια “κουμάντο” για τη ρότα.
Δεν το έβαλε όμως κάτω και συνέχισε. Παρουσίασε τα έργα “Οι Ηλίθιοι” και “Λαχτάρησα μια Χώρα” (μια συγκλονιστική σύνθεση λόγου και μουσικής αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη). Ο κόσμος αγκάλιασε με μεγάλη αγάπη το έργο της. Και αυτό μάλλον ήταν το τελειωτικό χτύπημα.
Η αυξανόμενη απήχησή της, η ανεξαρτησία του λόγου και της τέχνης της, ίσως η άρνησή της να ακολουθήσει κατευθύνσεις, την κατέστησαν και αυτήν στους “ανεπιθύμητους”;
Σύμφωνα με πληροφορίες, η χρήση του θεάτρου “Γ. Ριτσος” που ολο το προηγούμενο διάστημα χρησιμοποιούσε, δεν της επιτρέπεται, οχι μόνο για πρόβες, αλλά ούτε και για όνειρα…..
Η απομάκρυνση μιας τόσο δραστήριας και δημιουργικής φυσιογνωμίας γεννά εύλογους προβληματισμούς γύρω από τη σχέση πολιτισμού και τοπικής εξουσίας. Πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι ο πολιτισμός όταν εξαρτάται από πολιτικές σκοπιμότητες; Πόσο ασφαλείς είναι οι θεσμοί έκφρασης όταν μπορούν να περιορίζονται ή να καταργούνται με διοικητικές αποφάσεις;
Η δημοτική αρχή είναι πια φανερό πως έχει διαμορφώσει μια σκληρή στρατηγική: ό,τι δεν ελέγχεται — απομακρύνεται. Κι αν είναι ιδιαίτερα επιδραστικό …λοιδορείται.
Έτσι όμως, δεν χάνεται απλώς ένα πρόσωπο.
Χάνεται μια ολόκληρη πολιτισμική κουλτούρα. Χάνεται το δικαίωμα των πολιτών στη συλλογική δημιουργία.
Η κοινωνία της Αγίας Βαρβάρας αξίζει απαντήσεις. Και πάνω απ’ όλα, αξίζει πολιτισμό που δεν υποτάσσεται — αλλά εμπνέει.
Σωτηρόπουλος Δημήτρης
Ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος
