.
Οι μάσκες των τρολ σκοτεινιάζουν την πόλη μας. Σε σκοτεινά παραμάγαζα που πουλάνε εξυπηρετήσεις, αλλά και σε φωτεινά, ευήλια γραφεία, εντολείς κατευθύνουν «ανώνυμες φιγούρες» να πετάξουν δηλητήριο και να σπέρνουν τοξικά λόγια, προσπαθώντας με λάσπη να νικήσουν το φως.
Πώς η συκοφαντία μπορεί να ξεριζώσει την αλήθεια; Πώς η θρασυδειλία τους μπορεί να χτίσει φυλακές γύρω από την τιμή και την αξιοπρέπεια;
Δυστυχώς, όλη αυτή τη σαπίλα και τη διαδικτυακή τρομοκρατία κάποιοι συντηρούν στην πόλη μας.
Άλλοτε με το όνομα του αχυρανθρώπου που χρησιμοποιείται, άλλοτε με το όνομα εκείνου που περιμένει μια “θεσούλα” για το παιδί του. Στρέφονται με στοχευμένες αναρτήσεις – υπονοούμενα, ύβρεις, χαρακτηρισμούς, πικρόχολα ψεύδη – εναντίον όποιου τολμά να αρθρώσει πολιτικό λόγο.
Προσπαθούν να σκουριάσουν την αλήθεια με ψέμα, να λυγίσουν την αξιοπρέπεια με ύβρεις και ειρωνεία. Έχοντας υποστεί εγώ και η οικογένεια μου καθημερινές, σχεδόν αδιάκοπες επιθέσεις από γνωστούς-αγνώστους, είμαι πλέον βέβαιος πως η τοξικότητα στο διαδίκτυο είναι η σκιά που γεννούν η ανωνυμία, ο φθόνος και η ατιμωρησία.
Είναι τα λόγια που δεν τολμούσαν να ειπωθούν κατά πρόσωπο, οι επιθέσεις που γίνονται χωρίς κόστος, οι συκοφαντίες που ταξιδεύουν σαν άνεμος, καταστρέφοντας φήμη, ψυχισμό και διάλογο.
Άνθρωποι που παριστάνουν τους σοβαρούς και τους καλόβολους μεταμορφώνονται σε άγρια θηρία όταν φορούν τη μάσκα. Και τότε, ο Ζορρό – ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων – μετατρέπεται σε μια σκοτεινή φιγούρα, με διχαστικό λόγο και μοχθηρή διάθεση.
Από κοντά και τα κουτσαβάκια, οι «ψευτόμαγκες» του διαδικτύου, που με το κουτοπόνηρο εγώ τους, νιώθουν ότι απέκτησαν δύναμη. Είρωνες, υβριστές, αδίστακτοι λασπολόγοι χωρίς προσωπικότητα, που υπακούουν τυφλά σε εντολές άνωθεν.
Στάζει αίμα από τα δόντια τους.
Όμως, δεν είναι δύναμη. Είναι η μικρότητα που αποκτά υπόσταση ακριβώς γιατί βρίσκει πρόθυμους χειροκροτητές στο “παρεάκι” των βολεμένων. Εκεί ανήκει το κοινό που την ενθαρρύνει.
Οι υπόλοιποι όμως; Θα μείνουμε απαθείς;
Όταν ξέρουμε πως στην πραγματικότητα, η τοξικότητα τρέφεται μόνο από τη σημασία που της δίνουμε. Η απάντηση δεν είναι η σιωπή ούτε η αντεπίθεση με τα ίδια μέσα. Είναι η διατήρηση του ήθους, η πίστη στην αλήθεια και η αντίσταση στη λάσπη. Γιατί στο τέλος, η φωνή που αντέχει περισσότερο δεν είναι η πιο δυνατή, αλλά η πιο αληθινή.
Από όλες τις επιθέσεις, οι πιο μοχθηρές είναι εκείνες που στρέφονται κατά της οικογένειας – και κυρίως των παιδιών. Ιδίως όταν ο ενορχηστρωτής τους είναι κάποιος που κάποτε εμπιστεύτηκες.
Τότε καταλαβαίνεις πως τα τρολ είναι οι ψίθυροι εκείνων που δεν τολμούν να μιλήσουν φανερά. Είναι οι πέτρες που πετούν όσοι δεν μπορούν να σταθούν απέναντι στο βλέμμα της αλήθειας.
Μα η Ιστορία δεν γράφεται από όσους κρύβονται, αλλά από εκείνους που προχωρούν μπροστά. Από εκείνους που δεν απαντούν στη λάσπη με λάσπη, αλλά με έργα. Από εκείνους που ξέρουν πως το μεγαλύτερο χαστούκι στο ψέμα είναι η αλήθεια.
Θα αφήσουμε λοιπόν τους ανώνυμους και τα φερέφωνα τους να ουρλιάζουν στο σκοτάδι τους και την πόλη να βυθιστεί στον βόθρο που ετοιμάζουν αργά και μεθοδικά;
Ή το μέλλον, σε πείσμα όλων αυτών, θα το γράψουμε εμείς – οι απλοί άνθρωποι που πιστεύουμε στην αξιοπρέπεια και τον δημοκρατικό διάλογο;
Δημήτρης Σωτηρόπουλος
Ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος
Αγίας Βαρβάρας
