.
Στείλε μου, όταν φτάσεις
Τελικά, δεν θα φτάσω, μαμά. Μην με περιμένεις, δεν θα φτάσω ποτέ.
Μην μου τηλεφωνείς, δεν μπορώ να απαντήσω.
Δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ, μαμά.
Όσο και να θέλουμε, όσο και να προσπαθούμε.
Συγκρούστηκε η ζωή με τα συμφέροντα, μου είπαν.
Ξέρω ότι θα προσπαθείς για πάντα, μαμά, παρ’ ότι γνωρίζεις την αλήθεια.
Ξέρω ότι θα συνεχίσεις για μένα, που δεν ήθελα να χαθώ. Για μένα που πόνεσα, για μένα που φοβήθηκα, που έκλαψα, που ούρλιαξα. Για μένα, το παιδί σου, γιατί δεν μπορούσες τότε να κάνεις τίποτα, μα και για τ’ άλλα παιδιά. Για όλους εκείνους που είναι τρομακτικό να χαθούν με αυτό τον τρόπο από αυτό τον κόσμο.
Μακάρι να ήσουν εκεί εκείνα τα λεπτά. Να με σήκωνες, όπως έκανες κάθε φορά, όταν έπεφτα. Μακάρι να είχα πέσει γι’ ακόμη μια φορά. Μακάρι να μπορούσαμε να αγκαλιαστούμε τώρα μαμά, να κοιταχτούμε, να μιλήσουμε και να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Μα κάηκα, μαμά, και τα όνειρά μας έγιναν στάχτη.
Θυμάμαι που με κοιτούσες συνέχεια όταν ήμουν μικρή, γιατί ανησυχούσες αν αναπνέω. Κι όμως, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, μαμά, και κάθε προσπάθειά μου ήταν μάταιη!
Συγγνώμη, μαμά, που ήθελα να ζήσω, να περάσω καλά, να σας δω, να ταξιδέψω με τους φίλους μου. Συγγνώμη, γιατί ακολούθησα άθελά μου μια διαδρομή που οδηγούσε στο τέλος μου. Μια διαδρομή που στέρησε το οξυγόνο όλων μας. Να ξέρεις πως δεν ήθελα να σας πληγώσω ποτέ.
Θα προσπαθώ να έρχομαι τα βράδια, να βλεπόμαστε, να μιλάμε, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε πια.
Να συνεχίσεις να παλεύεις, μαμά, για να μην περάσει κανείς άλλος όσα περάσαμε εμείς. Να συνεχίσεις να προσέχεις τα υπόλοιπα παιδιά, όπως κοιτούν τώρα εμάς οι γονείς που άφησαν πίσω στον κόσμο τις οικογένειές τους.
Μου λείπουν όλοι, μου λείπετε εσείς, μου λείπουν τα πάντα.
Μα, κυρίως, μου λείπει η ζωή!
Χριστιάνα Κρεββατά
