.
Φτάνει πια με τους πολέμους και τους ξεριζωμούς!
Η 19η Μαΐου καθιερώθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων το 1994, ως Ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Εκείνη τη αποφράδα μέρα του 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα και ξεκινά η δεύτερη, και πιο άγρια, φάση εξόντωσης των Ελλήνων του Μικρασιατικού Πόντου.
Στη γενοκτονία οδήγησε η εθνικιστική βαρβαρότητα και οι βλέψεις της ανερχόμενης τουρκικής αστικής τάξης στην εδραίωση της κυριαρχίας της στον συγκεκριμένο γεωγραφικό και κυρίως οικονομικό χώρο, θεωρώντας βασικά εμπόδια τους Έλληνες και τους Αρμένιους.
Η ελληνική αστική τάξη έπαιξε φυσικά και αυτή το ρόλο της καθώς εστιάστηκε μόνο στην πλούσια περιοχή της Μικράς Ασίας στα παράλια του Αιγαίου. Οι προύχοντες μάλιστα του Πόντου, δεν είχαν ποτέ κοινή δράση με τους Αρμένιους, ανταγωνιζόμενοι μεταξύ τους, αφήνοντας έκθετους και ανυπεράσπιστους και τους δύο λαούς στην τουρκική θηριωδία. Η τύχη των ανθρώπων του Πόντου υπονομεύτηκε και από τη αλαζονική προέλαση του ελληνικού στρατού στα ενδότερα της Τουρκίας.
Η ήττα των Βενιζελικών και η μεταστροφή των ξένων, προς όφελος φυσικά των συμφερόντων τους στη νομή της κλυδωνιζόμενης Οθωμανικής αυτοκρατορίας, συνέβαλαν στο δράμα του ελληνισμού.
Έπειτα από ζωογόνα παρουσία τριών χιλιάδων χρόνων στις παραπάνω περιοχές, το ένα τρίτο του Ελληνισμού του Πόντου και τις Μικράς Ασίας εξοντώθηκε, και τα υπόλοιπα δύο τρίτα ξεριζώθηκαν βίαια από τις πατρογονικές τους εστίες.
Άλλωστε οι σφαγές, οι εθνοκαθάρσεις, οι προσφυγοποιήσεις και οι αναγκαστικές αφομοιωτικές πολιτικές ήταν κοινός παρονομαστής στα Βαλκάνια, και όχι μόνο, για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, όπου τις εθνικιστικές μεγαλοϊδεατικές επιδιώξεις των αστών τις πλήρωσαν οι λαοί με το αίμα τους.
Η 19η Μαΐου αποτελεί, για τους απανταχού Έλληνες, μια ημέρα ορόσημο. Ημέρα μνήμης για τον βάρβαρο ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου, με απολογισμό περίπου 350.000 θύματα και πάνω από 1 εκατομμύριο εκτοπισμένους.
Ο μεγαλύτερος φόρος τιμής για τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου Λεμονιά, που γεννήθηκε στον Πόντο και κατέληξε έφηβη στα φιλόξενα Χανιά, θα ήταν η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας ποντιακής καταγωγής και κυρίως η πρόληψη και η αποτροπή παρόμοιων εγκλημάτων, τα οποία, δυστυχώς, εξακολουθούν να ταλανίζουν την ανθρωπότητα, στέλνοντας ανθρώπους στον τάφο, στην φτώχεια ή στην προσφυγιά.
Φτάνει πια με τους πολέμους και τους ξεριζωμούς!
Κωνσταντίνος Σαρόπουλος
Επικεφαλής «Μαζί με τους πολίτες»
