.Τον τελευταίο καιρό και εν όψει των δημοτικών εκλογών ακούμε και διαβάζουμε τι οραματίζονται οι υποψήφιοι δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι.
.
Διαβάζουμε δημοσιεύματα απλών, πλην όμως ενεργών δημοτών, που παρακολουθούν στενά και συμμετέχουν στα κοινά της πόλης μας.
.
Το βασικό αίτημα και ο κοινός παρονομαστής όλων είναι η βαθιά επιθυμία για αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας του Δήμου μας: δηλαδή της ίσης μεταχείρισης και αντιμετώπισης όλων των δημοτών, χωρίς τιμωρητικούς αποκλεισμούς και ταμπέλες, της ελευθερίας του λόγου κι έκφρασης χωρίς λογοκρισία, χαρακτηρισμούς και στιγματισμό, και εν τέλει της ειρήνης μεταξύ των χρόνια τώρα διχασμένων δημοτών.
.
Δημοσιεύματα και απόψεις θυμωμένων και βαθιά καταπιεσμένων ανθρώπων που επειδή τόλμησαν να διαφοροποιηθούν, να αντιταχθούν όταν η συνείδηση τους, η λογική αλλά και οι συνθήκες το απαιτούσαν, γνώρισαν την απομόνωση και την αδιαφορία.
.
Για να μην αναφερθούμε στις ύβρεις που κατά καιρούς εκτοξεύονται ανερυθρίαστα και τις κατάπτυστες εντολές εκδίκησης, εκδίωξης και εκφοβισμού· την απροκάλυπτη επιβολή ελέγχου μέσων, συλλογικοτήτων και δημοτών θίγοντας κατ’ αυτόν το τρόπο την ελεύθερη έκφραση τους.
.
Μολονότι συμπληρώνεται σχεδόν μισός αιώνας μεταπολιτευτικού δημοσίου βίου στην χώρα μας, δυστυχώς, βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο σημείο μηδέν. Ήτοι, να διαπραγματευόμαστε και να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Με άλλα λόγια, ο ορισμός της πλήρους οπισθοδρόμησης.
.
Είμαι βεβαία ότι αρκετοί θα απορούν με τούτες τις διαπιστώσεις. Και είναι λογικό. Απορροφημένοι στον μικρόκοσμό μας, αποκομμένοι κι αποστασιοποιημένοι από την κοινωνία και τις δυσκολίες της, η άγνοια «θρασεύει», και μαζί με αυτήν αποθρασύνονται εξίσου οι δυο αχώριστες «θυγατέρες» της, η ασυδοσία κι η αλαζονεία. Δεν γνωρίζω, άρα απεκδύομαι των ευθυνών μου ως άνθρωπος, ως δημότης, ως πολίτης με συνέπεια να παραδίδω τον έλεγχο και την διαχείριση της πόλης μου, της χώρας μου στους λίγους – κι όχι απαραίτητα άξιους – στα χέρια των οποίων η ημετέρα άγνοια μετατρέπεται σε δύναμη. Άγνοια, λοιπόν, σημαίνει παράδοση, παραίτηση, εγκατάλειψη!
Κάποτε όμως, πρέπει να αποτολμήσουμε να βγούμε από το «σπήλαιο», αλληγορικά μιλώντας κατά τον μύθο του Πλάτωνα, και να αναζητήσουμε την αλήθεια, το φως.
.
Να διεκδικήσουμε τα ηνία της ζωής μας, της πόλης μας. Ελεύθεροι, με γνώση και προσωπικό κριτήριο πια, να επιλέγουμε, να απορρίπτουμε, να τολμάμε να αλλάζουμε, να δοκιμάζουμε..
.
Επιλογές εκεί έξω υπάρχουν. Φωτεινοί άνθρωποι με φιλότιμο, ήθος κι αξίες υπάρχουν. Ακόμη κι αν το νέο θεωρείται από κάποιους ρίσκο, μετά βεβαιότητας είναι προτιμότερο από το φθαρμένο και άνευ προοπτικής, το οποίο, ως φαίνεται, «εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπές».
.
Άλλωστε, μπορεί να μη έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε τους ίδιους τους ανθρώπους, κι ίσως δε θα έπρεπε κιόλας· έχουμε, ωστόσο, τη δύναμη να επιλέγουμε κάθε φόρα τους καταλληλότερους για να διοικήσουν την πόλη μας.
.
Ας κρίνουμε, ας συγκρίνουμε κι ας αξιολογήσουμε ανεπηρέαστοι από τις όποιες προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, πολιτικά ελατήρια ή κομματικές εξαρτήσεις και ας αποφασίσουμε ελεύθερα και υπεύθυνα ποιοι είναι αυτοί που αξίζει πραγματικά να μας εκπροσωπούν.
.
Θεόκλη Κοτσυφάκη
