Η συμμετοχή σε κάθε εκλογική διαδικασία δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση.
Δικαίωμα είναι επίσης, του καθενός να αλλάζει τις επιλογές του, σύμφωνα με την κρίση του.
Όμως, είναι δικαίωμα και όλων των υπολοίπων, να κρίνουν την κρίση του.
Αν κάποιος δεν είναι συνεπής στα λεγόμενά του και η ασυνέπεια έχει να κάνει με το προσωπικό του συμφέρον, είναι επιλήψιμο.
Αν έχει να κάνει με λάθος εκτίμηση ως προς το τελικό αποτέλεσμα για το κοινό καλό, τότε απαιτείται το θάρρος παραδοχής του λάθους και βεβαίως δηλώνει αδυναμία ή και ανικανότητα κρίσης.
Άρα, σπίτι σου να ηρεμήσεις, να σκεφτείς καλύτερα και ίσως αν το ξανασκεφτείς, έλα αργότερα να μας τα ξαναπείς.
Λεονταρισμοί, “βρώμικες” κουβέντες, “πιασάρικες” ατάκες κλπ, πάντα βρίσκουν το κοινό τους, αλλά δεν είναι χρήσιμες για την εξέλιξη μιας κοινωνίας. Ο διχασμός μιας κοινωνίας, διαχρονικά, ποτέ δεν οδήγησε στην ευημερία της, αλλά στην απαξίωσή της.
Κι είναι η συμπεριφορά των νέων που επιβεβαιώνουν τελικά την πορεία μιας κοινωνίας. Επικροτούν ή απορρίπτουν γενικά την σημερινή κατάσταση; Ακόμη κι αυτοί, οι κάμποσοι νέοι που συμμετέχουν στα κοινά ακολουθώντας γερασμένες ιδέες, ξεπερασμένες πρακτικές, “καμένες” φράσεις, πεπαλαιωμένες αντιλήψεις, δεν μπορεί να είναι το αύριο, είναι το χθες.
Άρα; Και βέβαια, το χθες, δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν την εμπειρία των επιτυχιών και των λαθών τους μπορεί να είναι χρήσιμοι για ένα καλύτερο αύριο. Ως αρωγοί όμως, όχι ως πρωταγωνιστές.
Πως μπορεί κάποιος να κάνει τα κουμάντα στο χωράφι που ανήκει πλέον στον επόμενο ιδιοκτήτη;
Δικαίωμα και υποχρέωση λοιπόν, είναι πρωτίστως, οι νέοι να βρουν το όραμά τους και να δώσουν σε όλη την κοινωνία μια νέα προοπτική. Γιατί είναι άλλο πράγμα τα οράματα γερασμένων μυαλών κι άλλο των φρέσκων.
Όχι λοιπόν απλά πάμε παρακάτω, αλλά πάμε ψηλότερα, που θέλει αντοχές, που θέλει να έχει κανείς την μπόρεση.
Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από νέους υπηρέτες, αλλά από νέα ταλέντα, από νέους πρωταγωνιστές, από νέους ιδεολόγους, από νέους που η πολιτική δεν θα είναι ευκαιρία για ένα χαρτζιλίκι, για μια θεσούλα, για μια διευκόλυνση, για μια συμβασούλα, για ένα μεροκαματάκι κι στο τέλος πάλι από νέους απογοητευμένους από ένα γερασμένο κι αποτυχημένο σύστημα.
Ένα σύστημα που πρέπει να ξηλωθεί όχι μόνο εκ βάθρων, αλλά και εκ βόθρων, να απολυμανθεί και να επανεκκινηθεί, έτοιμο να δεχτεί τις επόμενες γενιές.
Η ιστορία είναι καταγεγραμμένη και περιμένει εσάς τους νέους να την διαβάσετε όχι μόνο με τα μάτια, μα και την ψυχή. Διότι στο βάθος των χρόνων, οι νέοι κυρίως κάνανε τους αγώνες, οι νέοι διεκδίκησαν, οι νέοι κυνηγήθηκαν, οι νέοι θανατώθηκαν, εκείνους τους νέους τιμούμε σήμερα. Σκεφτείτε το, διότι πολύ απλά δεν είχαν τον συμβιβασμό ως πρώτη επιλογή.
Οι 300 του Λεωνίδα άραγε, πόσο χρονώ να ήταν; Κι ότι έκαναν γιατί άραγε να το έκαναν; Για να βολέψουν πάντως κανένα παιδί τους ή τη γυναικούλα τους στο παλάτι του Λεωνίδα μάλλον δύσκολο μου φαίνεται!
Παιδιά, νέοι υποψήφιοι, κλείστε τα αυτιά σας στις υποσχέσεις του χθές, πάρτε μια βαθιά ανάσα και φτιάξτε το δικό σας καλύτερο αύριο! Είναι στο χέρι σας να επιλέξετε, εσάς!!!
Πρεντάκης Παντελής
