Στις μέρες μας μια ολόκληρη κοινωνία παρακολουθεί, κατά βάση παθητικά, να αναπτύσσεται μια άγονη αλλά και πολύ επικίνδυνη εφηβική και νεανική βία.
Από την αρχή του έτους γύρω στα 1000 περιστατικά σκληρής βίας έχουν καταγραφεί στα αρχεία της Ελληνικής Αστυνομίας. Και δεν μιλάμε για μια σπρωξιά του Γιωργάκη στον Γιαννάκη ή μια δύο σφαλιάρες που έπεφταν σε παλιότερες εποχές, αλλά για μαχαίρια, για ρόπαλα και για πολύ ξύλο χωρίς συναίσθηση της επικινδυνότητας ή κάποιον στοιχειώδη φραγμό ή όριο των επιτιθεμένων.
Επιπλέον, δεν υπάρχουν πια ούτε εκείνοι οι λογικότεροι και με τα δομημένα από την οικογένεια ιδανικά, που έμπαιναν στη μέση να χωρίσουν τους καυγατζήδες.
Υπάρχουν όμως “ψυχραιμότεροι” που αμέσως ανοίγουν το κινητό και “τραβούν” το άθλιο θέαμα, τις περισσότερες φορές για να πάρουν την εικονική αναγνώριση των λάϊκ.
Καλές βεβαίως οι διαπιστώσεις, αλλά πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο;
Ζούμε την περίοδο του τσαμπουκά!
Τσαμπουκάδες κυβερνήτες, πρόεδροι κρατών, βουλευτές, δήμαρχοι, σύμβουλοι, οπαδοί, παρατρεχάμενοι, τσαμπουκάδες γενικά ηγέτες, τσαμπουκάδες πρότυπα! Τσαμπουκάδες σύζυγοι, τσαμπουκάδες οδηγοί, τσαμπουκάδες αυτόκλητοι κριτές σοσιαλμιντιάδες, τσαμπουκάδες γονείς, τσαμπουκάδες όλοι και πάλι τσαμπουκάδες …πρότυπα!!!
Ο μαζικός αθλητισμός, ο μαζικός πολιτισμός και όλες εκείνες οι δραστηριότητες των παιδιών που έχτιζαν ένα σωστά δομημένο άνθρωπο, σφαγιάσθηκαν στο βωμό των οικονομικών και όχι μόνο συμφερόντων.
Όλες αυτές οι δράσεις πλέον είναι είδος πολυτέλειας για τον κάθε γονιό που πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τα προσφέρει στα παιδιά του.
Η άμεση διάχυση της κακής πληροφορίας και του εντυπωσιακού πόνου, σε αντιδιαστολή με την ελάχιστη ή καθόλου προβολή των θετικών συμπεριφορών και επιτευγμάτων, μέσω του διαδικτύου, στραγγαλίζει κάθε παιδικό ή εφηβικό νου.
Ατσαλάκωτος και θαυμαστός πια, ο ψεύτης, ο κλέφτης, ο τζαμπουκάς, ο υβριστής και γενικά αυτός που κάποτε τον λέγαμε επικίνδυνο!
Όλα αυτά κι άλλα πολλά μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια να δούμε πολύ σύντομα και στη χώρα μας πιτσιρικάδες να μην αρκούνται στη μαχαιριά, αλλά να βρουν και το όπλο. Να μην αρκούνται στον τραυματισμό, αλλά ακόμη και στην αφαίρεση μιας ζωής, ίσως και περισσότερων.
Κι εμείς ακόμα θα ψάχνουμε τους ειδικούς να μας βοηθήσουν να αναχαιτίσουμε το φαινόμενο.
Υπάρχει λύση ή τουλάχιστον ελπίδα;
Πάντα υπάρχει, ακόμα και στα πιο παράδοξα! Αρκεί να αναλάβουμε όλοι την ευθύνη που μας αναλογεί!
1. Αν είσαι τζαμπουκάς, σταματά να είσαι, σε όποια θέση κι αν βρίσκεσαι.
2. Σταματά να δίνεις δύναμη στον οποιοδήποτε τσαμπουκά. Απαίτησε την ηρεμία, τον διάλογο και την καλή συμπεριφορά από εκείνον, αλλιώς βάλτον στο περιθώριο.
3. Δείξε πόσο πραγματικά αγαπάς τα παιδιά σου, αλλά και όλα τα παιδιά, με την παρουσία σου κι όχι με τις παροχές σου.
4. Βάλε όρια στον εαυτό σου αρχικά κι έπειτα στα παιδιά σου. Κι ακόμα όπου μπορείς να βάζεις όρια, με διάλογο, με επιχειρήματα, με αγάπη. Και πάνω και πρώτα από όλα, άφησε και κάτι που να μην προλάβεις, είτε στην δουλειά, είτε στις υποχρεώσεις σου, είτε στις ανέσεις σου και κάνε πρωταγωνιστές της ζωής σου αυτούς που πραγματικά αξίζουν, αυτούς που πάντα θα σε αγαπούν, τα παιδιά σου και την μάνα τους.
Άλλωστε , αν το καλοσκεφτείς, κάνεις δεν πρόλαβε!
Γι’ αυτό, ας βάλουμε όλοι τους τσαμπουκάδες στο περιθώριο!!!
Πρεντάκης Παντελής
