.
Στην κάμερα της ΕΡΤ, μίλησε μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στα 10χλμ. ανοικτής θαλάσσης, ο Σπύρος Γιαννιώτης, τονίζοντας ότι η δεύτερη θέση είναι για αυτόν σαν πρώτη. Αναφερόμενος στο φινάλε του αγώνα που έχασε το χρυσό για μια χεριά, ο Σπύρος Γιαννιώτης, τόνισε ότι δίκαια κέρδισε ο Ολλανδός κολυμβητής, καθώς δεν του βγήκε του ίδιου όπως θα έπρεπε η τελευταία κίνηση. Το κύκνειο άσμα του ολυμπιονίκη έγινε στα 36 του χρόνια, στην Ολυμπιάδα του Ρίο κατακτώντας τυπικά και μόνο την δεύτερη θέση.
Ο ίδιος όπως δήλωσε αισθάνεται δικαιωμένος από το αποτέλεσμα. «Ήταν πολύ δύσκολα τα τελευταία χρόνια, αλλά οι κόποι μου δικαιώθηκαν 110%. Τόσα χρόνια έχω κουραστεί πάρα πολύ. Ήμουν σε καλή κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στο βάθρο, το ονειρεύτηκα μόνο στα τελευταία 100μ. Στα τελευταία μέτρα είχα θολώσει, προσπάθησα για το καλύτερο και νομίζω ότι ήταν το καλύτερο. Δεν μπορούσα να έχω καλύτερο φινάλε, έστω κι αν δεν «βγήκε» η χεριά», συνέχισε, εξηγώντας για το συγκλονιστικό φινάλε της κούρσας ότι «… επειδή δεν ήμουν στην αναπνοή του Ολλανδού, είχα κλείσει τα μάτια από τον πόνο, δεν μου βγήκε η τελευταία χεριά. Κέρδισε δίκαια ο Ολλανδός, για μένα η δεύτερη θέση είναι σαν πρώτη».
Ο «υπέρ αθλητής» Σπύρος Γιαννιώτης. Γεννημένος το 1980 στο Λίβερπουλ Για τον 36χρονο πρωταθλητή μας, η κούραση ήταν ο μεγάλος αντίπαλος. «Στα τελευταία μέτρα, είπα στον εαυτό μου, «Σπύρο, δώσε αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς, παραπάνω και από την τελευταία ικμάδα δυνάμεων, όλα για όλα, είναι η τελευταία σου ευκαιρία», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ο Σπύρος Γιαννιώτης χρειάστηκε να περιμένει 16 χρόνια και να συμμετάσχει πέντε φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αριθμός αδιανόητος για κολυμβητή, ώστε να φτάσει στη μεγάλη διάκριση. «Ξεκινώντας από το 2000 στο Σίδνεϋ και βλέποντας τη μαγεία των Ολυμπιακών Αγώνων, το όνειρό μου ήταν αυτό. Μετά από πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες τα κατάφερα και δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Μετά τη νίκη μου το 2013 στο Παγκόσμιο της Βαρκελώνης, είπα στον εαυτό μου ότι θα κυνηγήσω το Ρίο. Όταν προκρίθηκαν πέρυσι (σ.σ. με την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο του Καζάν) και ήξερα ότι θα κολυμπήσω στη θάλασσα, όπου είμαι καλύτερος, αυτό ήταν το σπρώξιμο για να κυνηγήσω κάτι πολύ όμορφο.
Το μετάλλιο αφιέρωσε στη γυναίκα του.
Είχαμε πει με το Νίκο (σ.σ. Γέμελο, τον προπονητή του) να μη φτάσουμε στα τελευταία 100μ. μαζί με όλους, κι όμως κατάφερα να ξεφύγω. Αυτό που ήρθα να κάνω το έκανα», κατέληξε ο ασημένιος Ολυμπιονίκης, ο οποίος αφιέρωσε πολύ συγκινημένος την επιτυχία του στον προπονητή του, την οικογένειά του και ιδιαίτερα τη γυναίκα του, αλλά και φίλους και γνωστούς που του έδωσαν κουράγιο να φτάσει ως εδώ….
