.
Είτε γιατί είμαι αυθεντικό παιδί της Πόλης – απ’την Καβάλα στην Κυψέλη δίχως ποτέ την ύπαρξη χωριού σαν σημείο αναφοράς – Ρίζα! – είτε γιατί – εξαιτίας του προηγούμενου γεγονότος – την Ευτυχία της Σποράς την έχω ζήσει σαν παιδί στο κεσεδάκι του γιαουρτιού και σαν ενήλικας στα λόγια του Ποιητή, “Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε μα λησμονήσατε πως ήμουν σπόρος”, σαν ενήλικας νιώθω το πρέπον δέος για Ό,τι σχετίζεται με τη γη και τις ανάσες της…
.
Από την πρώτη στιγμή με τον ρόλο αυτόν στο σχολείο μας είχα στο μυαλό μου τη δημιουργία ενός κήπου, μίας έκτασης μικρής με χώμα, όπου θα μπορούσαμε Παρέα με τους Μαθητές να Μοιραζόμαστε ετούτο το απόλυτο μάθημα της Ζωής..
Ώσπου, αυτό ήρθε σαν αβίαστη Ανάγκη των ίδιων των μαθητών μας μέσα από τη ζύμωση τους στο περιβαλλοντικό πρόγραμμα που υλοποιούμε από την αρχή της χρονιάς.
.
Νομίζω ότι οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους… Δεν χρειάζονται καμία υποστήριξη από την πλευρά μας…
.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Ανθρώπους της WWF, στις γεωπόνους που συνέδραμαν με όλη την ψυχή τους, στην Οργάνωση “Δεσμός” και ιδιαιτέρως στην κα. Βάσω Παναγοπούλου (απόλυτη έγνοια!) και …last but not least στην Υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης της Γ’ Αθήνας, την καλή Φίλη, την Ελένη τη Νιάρχου Eleni Niarchou , η οποία μας πρότεινε να είμαστε συν Ταξιδευτές σε ετούτη την
.
Εμπειρία!
.
Έτσι, λοιπόν, όπως το λέει κι ο Αλεξανδρινός σαν το “ένα σπίτι με κήπον” “ένα σχολείο με λαχανόκηπον” !
.
Συνεχίζουμε…!
.
Ευθύμιος Χατζηευσταθίου – Β Δημοτικό Σχολείο Αγίας Βαρβάρας
