«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία,
χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό
περισσότερα απ’ ό,τι μπορεί ποτέ να ξεπληρώσει»,
Έρνεστ Χέμινγουεϊ
Στις 27 Γενάρη πριν 78 χρόνια ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει χιλιάδες ανθρώπους από το ναζιστικό κολαστήριο του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, στην Πολωνία.
Ήταν οι στρατιώτες της ΕΣΣΔ που με επικεφαλής τους κομμουνιστές ξεκίνησαν την μεγάλη κάθοδο προς τα δυτικά απελευθερώνοντας την Ευρώπη από το τέρας του Ναζισμού.
Η ημερομηνία αυτή καθιερώθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την 1η Νοεμβρίου 2005 ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος. Στον φετινό γιορτασμό μνήμης η Πολωνία απαγόρευσε την συμμετοχή εκπροσώπων της Ρωσικής κυβέρνησης στις εκδηλώσεις μνήμης, λόγω του πόλεμου στην Ουκρανία.
Μέχρι σήμερα, η Ρωσία συμμετείχε πάντα στις τελετές που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στις 27 Ιανουαρίου, με τον Ρώσο εκπρόσωπο να εκφωνεί ομιλία στην κύρια τελετή.
Η απόφαση της Πολωνίας πρέπει να θεωρηθεί ύβρις στους χιλιάδες νεκρούς σοβιετικούς στρατιώτες που έπεσαν στο έδαφος της Πολωνίας για την απελευθέρωση της από τους Ναζί.
Ο αποκλεισμός των εκπροσώπων της Ρωσίας δεν πρέπει να ερμηνευτεί απλά ως μια ακόμα προσπάθεια απομόνωσης του Πούτιν, ενταγμένη στις υπόλοιπες κυρώσεις που επιδιώκουν την απόλυτη περικύκλωση -απομόνωση της Ρωσίας, την καταστροφή των δεσμών με την ρωσική κουλτούρα στην τέχνη και τον πολιτισμό· είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό. Στην απαγόρευση της συμμετοχής της Ρωσίας αντανακλάται όλη η προσπάθεια των δυτικών ιστορικών αναθεωρητών να ξαναγραφτεί η ιστορία, αποκρύπτοντας την τεράστια συνεισφορά της ΕΣΣΔ στην Αντιφασιστική Νίκη, στην έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπερτονίζοντας ταυτόχρονα το ρόλο των ΗΠΑ και Μεγάλης Βρετανίας.
Ακόμα και πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία, η φασίζουσα κυβέρνηση της Πολωνίας, συνεπικουρούμενη από διάφορους «μελετητές», κάνοντας το άσπρο-μαύρο, ισχυρίζεται ότι δεν ήταν ο σοβιετικός Κόκκινος Στρατός που απελευθέρωσε το Άουσβιτς, αλλά ουκρανοί στρατιώτες! Οι λόγοι είναι προφανείς και συνδέονται με το γκρέμισμα των μνημείων των πεσόντων του σοβιετικού στρατού, κι ό,τι άλλο ακόμα θυμίζει το τσάκισμα του Ναζισμού από τον Κόκκινο Στρατό.
Στην Πολωνία υπήρχαν περί τα 500 μνημεία ως ένδειξη ευγνωμοσύνης του λαού της Πολωνίας στον κόκκινο στρατό των δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών που έχασαν την ζωή στα εδάφη της για την απελευθέρωση της από τον Ναζισμό. Μπροστά σε ένα τέτοιο μνημείο ο Καρόλ Ναβρότσκι, επικεφαλής του Πολωνικού Ινστιτούτου Εθνικής Μνήμης (IPN), στο Γκουτσίτσα στη νότια Πολωνία λίγο πριν την αποκαθήλωσή του είπε «αυτό το μνημείο είναι ένα μνημείο ψεύδους». Σχεδόν όλα τα μνημεία έχουν κατεδαφιστεί, ενώ ένα μικρό μέρος μεταφέρθηκε σε μουσεία. Υπάρχουν επίσης πληροφορίες ότι προτίθενται ακόμα και να απομακρύνουν τα νεκροταφεία των πεσόντων του κόκκινου στρατού.
Η εκστρατεία βίαιης εξαφάνισης ό,τι θυμίζει τον Κόκκινο Στρατό στις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία) έχει ξεκινήσει από την δεκαετία του ‘90. Μαζί με την απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων και της κομμουνιστικής ιδεολογίας, την απαγόρευση αριστερών κομμάτων κάθε προσανατολισμού και ιδεολογικής απόχρωσης προχώρησαν σε μία ευρείας κλίμακας αναθεώρηση της ιστορίας τους, η οποία οδήγησε, τελικά, στην ιστορική αναγνώριση των εσθονικών, λετονικών και λιθουανικών SS και των εθνικιστικών οργανώσεων που πολέμησαν στο πλευρό των ναζί εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, με το πρόσχημα, ότι ήταν ένα είδος «αναγκαστικής συμμαχίας» για την «απελευθέρωση» από τους «μπολσεβίκους». Τα ίδια δηλαδή επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν και οι δικοί μας ταγματασφαλίτες. Με λίγα λόγια, στους κόλπους του ΝΑΤΟ υπάρχει μια αρκετά ορατή «φράξια» Ναζιστών και νεοφασιστών που χρόνο με τον χρόνο συνεχώς μεγαλώνει.
Αυτούς τους «παραδείσους της Δημοκρατίας» επισκέφτηκε πρόσφατα ο Μητσοτάκης (Σε Λιθουανία και Εσθονία ο Μητσοτάκης: Επισφράγιση της στρατηγικής προσέγγισης με τις χώρες της Βαλτικής). Μεταξύ άλλων συζήτησε μαζί τους και για το μεταναστευτικό. Να μην ξεχνάμε ακόμα ότι η ΕΕ όχι μόνο δεν καταδίκασε την φασιστική μισαλλοδοξία αλλά σε μεγάλο βαθμό την κάλυψε όταν με το αντικομουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου της 19-9-2019 «σχετικά με τη σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης» εξισώνει τον Ναζισμό με τον κομμουνισμό, νομιμοποιώντας έτσι την κάθε ναζιστική φασιστική κυβέρνηση (χώρες Βαλτικής Ουκρανία κ.λπ.) την απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων, τις διώξεις των κομμουνιστών και της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ακόμα η ΕΕ δεν δίστασε να στηρίξει ανοιχτά φασιστικές και ακροδεξιές ομάδες στην Ουκρανία στο πραξικόπημα του Μεϊντάν, ενώ εκπρόσωποι της παραβρίσκονται σε εκδηλώσεις των φασιστικών λεγεώνων σε κράτη – μέλη της, των Waffen SS στην Εσθονία, των Λετονικών SS, των συνεργατών των Ναζί, με την ταυτόχρονη στέρηση της ιθαγένειας πρώην Σοβιετικών πολιτών σε όλα τα κράτη της Βαλτικής, των Ουστάζι στην Κροατία κλπ.
Mμνημείο που απεικονίζει έναν στρατιώτη με γερμανικό κράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αφιερωμένο στους «Εσθονούς άνδρες που πολέμησαν το 1940-1945 κατά του Μπολσεβικισμού και για την αποκατάσταση της εσθονικής ανεξαρτησίας» AP Photo/NIPA
Δεν είναι συνεπώς καθόλου τυχαία η άνοδος της ακροδεξιάς – νεοφασισμού στην Ευρώπη. Ο αντικομουνισμός κι αντισοβιετισμός της ΕΕ αθωώνει το φασισμό, τρέφει και ενισχύει τις ναζιστικές συμμορίες, τις ακροδεξιές, ρατσιστικές δυνάμεις που ξαναβγαίνουν από τους υπόνομους της Ιστορίας ενώ κάποιες από αυτές συμμετέχουν και σε κυβερνήσεις των κρατών μελών της. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός ο αντικομουνισμός και αντισοβιετισμός αποδείχθηκε ότι ήταν το αυγό του φιδιού όπου επωάζεται (μπορεί και να επωάστηκε) ο σύγχρονος Νεοναζισμός και φασισμός.
Η μαυρίλα του ανερχόμενου νεοφασισμού και της ακροδεξιάς όπου εκατομμύρια ψηφοφόροι του παραδοσιακού φασισμού σε Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία του Βισύ, Ισπανία του Φράνκο συναντιέται με τις φασιστικές κυβερνήσεις της Βαλτικής των χωρών της ανατολικής Ευρώπης και τους Ναζιστές της Ουκρανίας δεν είναι απλά μια ακόμα συντηρητική παραλλαγή της όποιας καπιταλιστικής αστικής διαχείρισης. Είναι δεσπόζουσα τάση που μπορεί ακόμα να μην την προτιμά το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά δεν θα είχε πρόβλημα όπως έγινε και με την άνοδο του Χίτλερ τελικά να θεωρηθεί ότι είναι η λύση στο ξεπέρασμα των αδιεξόδων της καπιταλιστικής κρίσης. (Τη μεταστροφή αυτή έχει εξαιρετικά περιγράψει ο μαρξιστής σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι στην ταινία του «Οι καταραμένοι»). Αυτή άραγε η τάση είναι προσωρινή και αναστρέψιμη η δεσπόζουσα στις εκφυλισμένες πολιτικά και κοινωνικά χώρες της Ευρώπης όπου κυβερνάται από αμερικανόδουλους γελοίους ηγέτες;
Τέλος, ας αναρωτηθούμε τι θα σημαίνει για τους λαούς και την εργατική τάξη της Ευρώπης πιθανή νίκη των ΗΠΑ ΝΑΤΟ ΕΕ και της Ναζιστικής κυβέρνησης του Ζελένσκι στην Ουκρανία. Σε μια τέτοια περίπτωση η τάση του εκφασισμού των κοινωνιών στην Ευρώπη δεν θα είναι πια απλώς μια δυναμική, μεταξύ άλλων, αλλά απτή πραγματικότητα.
Για να μην ζήσουν ξανά οι λαοί αυτά που περιγράφει ο Χόρχε Σεμπρούν στο βιβλίο του «Γραφή ή ζωή» για τον εγκλεισμό στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ.
«Βρίσκονται απέναντί μου (σ. σ.: Οι στρατιώτες των συμμαχικών δυνάμεων που έφτασαν πρώτοι στο στρατόπεδο), με γουρλωμένα μάτια και βλέπω ξαφνικά τον εαυτό μου στο τρομαγμένο τους βλέμμα…
»Δυο χρόνια τώρα ζούσα χωρίς πρόσωπο. Δεν είχε καθρέφτες στο Μπούχενβαλντ. Μια φορά τη βδομάδα στα ντους έβλεπα το κορμί μου, που ολοένα αδυνάτιζε. Δεν υπήρχε πρόσωπο στο πάνω μέρος αυτού του γελοίου κορμιού. Με το χέρι ψαχούλευα μερικές φορές μια καμάρα τών φρυδιών, τα μήλα τών παριών που προεξείχαν, το κοίλωμα σ’ ένα μάγουλο.
»Με κοιτάζουν με μάτια τρελού, γεμάτα φρίκη.
»Το βλέμμα τους, όλο φρίκη, αποκαλύπτει τη φρίκη τού δικού μου βλέμματος. Αν τα μάτια τους είναι καθρέφτες, τότε πια θα πρέπει το βλέμμα μου να είναι τρελό, ρημαγμένο.
»Προχώρησαν προς το μέρος μου.
»Δυο, γύρω στα τριάντα, ξανθοί, μάλλον ροδαλοί. Ο τρίτος πιο νέος, καστανός. Θα πρέπει να είναι συνομήλικός μου, ίσως λίγο μεγαλύτερος.
»Με κοιτάζει, αποσβολωμένος από τρόμο.
»-Τι τρέχει; Ρωτάω ενοχλημένος. Μήπως η σιωπή τού δάσους σάς σαστίζει τόσο;
»Γυρίζει το κεφάλι προς τα δένδρα, ολόγυρα. Το ίδιο και οι άλλοι. Στήνουν αυτί. Όχι, δεν είναι η σιωπή. Προφανώς αυτό που τους τρομάζει είμαι εγώ και τίποτε άλλο.
»-Δεν έχει πια πουλιά, λέω, συνεχίζοντας τη σκέψη μου. Λένε ότι τα έδιωξε ο καπνός του κρεματορίου. Ποτέ πουλιά σ’ αυτό το δάσος…
»Αφουγκράζονται, προσεκτικά, προσπαθώντας να καταλάβουν.
»-Η μυρωδιά της καιόμενης σάρκας, αυτό! Το κρεματόριο σταμάτησε χθες, τους λέω. Ποτέ πια καπνός στο τοπίο. Τα πουλιά ίσως ξανάρθουν!
»Κάνουν έναν μορφασμό, αόριστα αηδιασμένοι.
»Μα δεν μπορούν αληθινά να καταλάβουν. Καπνός: ξέρουν τι είναι, πιστεύουν πως ξέρουν. Σ’ όλες τις αναμνήσεις τού ανθρώπου υπάρχουν καμινάδες που καπνίζουν…
»Αυτόν εδώ τον καπνό, όμως, δεν τον ξέρουν. Και ποτέ αληθινά δε θα τον μάθουν. Ούτε αυτοί εδώ, ούτε όλοι οι άλλοι. Δε θα μάθουν ποτέ, δεν μπορούν να φανταστούν, όσο αγαθές κι αν είναι οι προθέσεις τους.
»Καπνός πάντα παρών, σε τολύπες ή σε έλικες, πάνω από την κοντόχοντρη καμινάδα του κρεματορίου…»
«Φεύγω απ’ την καμινάδα, γίνομαι καπνός», ήταν οι συνηθισμένες εκφράσεις στην καθομιλουμένη όλων των στρατοπέδων…
Νίκος Γουρλάς
