Στα θεμέλια της ψυχής μας είναι κρυμμένες σα δυναμίτιδα κάποιες μας ιδιότητες, τόσο φρικτές και τόσο δικές μας, που βαστούμε την αναπνοή μας όταν περνούμε από κοντά τους μην τύχει και ξυπνήσουν και ανατινάξουν στον αέρα όλο το οικοδόμημα της ζωής που υποκριτικά και αθόρυβα απάνω στις ψευτιές ομορφοχτίσαμε για να το επιδείχνουμε στους άλλους και στον εαυτό μας… (Καζαντζάκης, «Σπασμένες ψυχές»)
Η υποκρισία
Γίνεσαι αστείος όταν μιλάς για ευτυχία, την στιγμή που εν έτει 21ου αιώνα, παιδάκια απο άκρη σε άκρη της γής, πεθαίνουν καθημερινά από πείνα και δίψα.
Γίνεσαι αστείος όταν μιλάς για αγάπη, την στιγμή που φθονείς τον συνάνθρωπό σου.
Γίνεσαι αστείος όταν μιλάς για δικαιοσύνη, την στιγμή που το άδικο στο έχουν μάθει να το εφαρμόζεις απ’την νεαρή ηλικία σου.
Γίνεσαι αστείος όταν μιλάς για ισότητα, αλλά μονίμως, όταν βρίσκεις τον τρόπο, ποτέ δεν την εφαρμόζεις.
Γίνεσαι αστείος όταν μιλάς για συναγωνισμό, την στιγμή που τον ανταγωνισμό διδάσκεις καθημερινά στα παιδιά σου.
Γίνεσαι αστείος όταν μιλάς για ειρήνη, αλλά ο αλυτρωτισμός κυλάει μες στο αίμα σου.
Γίνεσαι αστείος όταν μιλάς για ευγένεια, αλλά τον πραγματικό εαυτό σου βγάζεις την ώρα που οδηγείς.
Γίνεσαι αστείος όταν μιλάς για κατανόηση, αλλά πάντα το δικό σου συμφέρον κοιτάς…
Γίνεσαι αστείος όταν μιλάς για. …..
Εάν επιθυμείς, μια καινούρια και ελπιδοφόρα μέρα να ξημερώσει, τότε ξεκίνα να σοβαρεύεσαι!!!
Σωκράτης Λούκος
