Η αποστολή της Εθνικής ομάδας Μπάσκετ της χώρας μας θα επιστρέψει από το Βερολίνο σήμερα το μεσημέρι, ύστερα από τον αποκλεισμό της στα προημιτελικά του EuroBasket 2022.
Η παρουσία της Εθνικής Ελλάδας στο EuroBasket 2022 ολοκληρώθηκε στα προημιτελικά, ύστερα από την βαριά ήττα από τη Γερμανία.
Η αποστολή της ελληνικής ομάδας δεν θα παραμείνει άλλο στο Βερολίνο, αφού πλέον δεν υπάρχουν αγώνες κατάταξης και περαιτέρω υποχρεώσεις.
Το μεσημέρι στις 12:30 θα ανέβει στο αεροπλάνο για να επιστρέψει στη χώρα μας και περίπου στις 15:00 θα βρίσκεται στο “Ελ. Βενιζέλος”.
Κανείς δεν είπε ότι ο δρόμος της Εθνικής μας θα ήταν εύκολος.
Κανείς δεν είπε ότι θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα.
Κανείς δεν είπε ότι είχαμε «καβατζώσει» το μετάλλιο στο Eurobasket.
Κανείς δεν είπε ότι είχαμε γίνει πρωταθλητές Ευρώπης πριν από την ώρα μας.
Και όχι. Δεν υποτιμήσαμε κανέναν. Ποτέ δεν ήμασταν υπερόπτες. Ποτέ δεν «καβαλήσαμε» το καλάμι επειδή έχουμε στο ρόστερ μας τον καλύτερο παίκτη του κόσμου. Πήγαμε στη διοργάνωση να παίξουμε το μπάσκετ μας και όπου βγει. Όμως, και δυστυχώς για την Ελλάδα, επιβεβαιώθηκε ο άγραφος κανόνας των νοκ άουτ αγώνων.
Τα φαβορί είναι μόνο στα χαρτιά. Σ’ ένα «do or die» παιχνίδι όπου διακυβεύεται μια πρόκριση στα ημιτελικά του Eurobasket και η δυνατότητα για ένα μετάλλιο, όλες οι ομάδες έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Όπως είχε και η Ιταλία απέναντι στο μεγάλο φαβορί της Σερβίας. Όπως είχε και η Γερμανία με αντίπαλο την Εθνική μας…
Άλλωστε σε ένα και μόνο παιχνίδι τα πάντα μπορεί να συμβούν. Τα πάντα είναι ανοικτά. Σε μια σειρά αγώνων η Ελλάδα θα προκρινόταν. Όπως θα προκρινόταν και η Σερβία κόντρα στην Ιταλία.
Το «κλισέ» που λέει την αλήθεια
Όμως όλα αυτά είναι «να ‘χαμε να λέγαμε και να ‘χαμε να πούμε». Η ουσία είναι ότι η Εθνική μας απέτυχε. Είχε υψηλούς στόχους, μεγάλες βλέψεις και όνειρα που έφταναν μέχρι την επιστροφή στο βάθρο. Και όχι άδικα. Στο κάτω-κάτω της γραφής είχαμε τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο. Είναι δυνατόν να μην το πιστεύαμε; Είχαμε παίκτες από το πάνω ράφι της EuroLeague. Για ποιον λόγο να μην κρυφοκοιτάζαμε στα παιχνίδια της 18ης Σεπτεμβρίου; Και εδώ αποδεικνύεται αυτό που λένε όλοι οι παίκτες και όλοι προπονητές: «Βήμα-βήμα». «Παιχνίδι με το παιχνίδι». Όσο… κλισέ και αν είναι, άλλο τόσο ουσία κρύβει. Δεν λέω ότι η Εθνική μας έκανε άλματα στη σκέψη της, σε καμία περίπτωση.
Όμως στον προημιτελικό με την Γερμανία παρουσιάστηκε ανέτοιμη ψυχολογικά. Δεν ήταν πνευματικά έτοιμη να ανταποκριθεί στις δυσκολίες και στους κραδασμούς ενός προημιτελικού. Ειδικά εάν στράβωνε. Όπως και στράβωσε. Πραγματικά πίστεψα στο +4 του ημιχρόνου με την τριποντάρα του Σλούκα, ότι οι παίκτες της Εθνικής θα είχαν εκτοξεύσει την ψυχολογία τους στα ύψη. Θα είχαν πάρει το «μομέντουμ». Θα έμπαιναν στο παρκέ και θα… μάσαγαν σίδερα. Φευ… Μία από τα ίδια. Δυστυχώς.
Το πρώτο πεντάλεπτο της 3ης περιόδου έμελλε να ήταν καταδικαστικό για την Εθνική μας. Επιμέρους 20-1 η Γερμανία και… πάπαλα. Έκτοτε δεν υπήρξε γυρισμός. Και όπως ήταν η εικόνα του αγώνα, δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει γυρισμός. Ξέρετε, μερικές φορές είναι και η γλώσσα του σώματος τέτοια που να… προδικάζε και το τελικό αποτέλεσμα. Σαν να το είχαν πάρει απόφαση και απλά να περίμεναν να ολοκληρωθεί μαρτυρικά το παιχνίδι.
Ένας «Λάρι» πώς να φέρει την άνοιξη;
Ο (για άλλο ένα ματς) τιμιότατος και άκρως αποτελεσματικός Λαρεντζάκης απέδειξε την άσχημη βραδιά των υπολοίπων γκαρντ. Όχι επειδή δεν έχει τα προσόντα για να πάρει προσπάθειες και να πρωταγωνιστήσει αλλά επειδή οι Καλάθης, Ντόρσεϊ και Σλούκας ήταν (πολύ) μακριά από τον καλό τους εαυτό. Από εκεί και πέρα το μπάσκετ δεν είναι του… ενός παίκτη. Ακόμα και αν αυτός είναι υπερπαίκτης όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Από ένα σημείο του αγώνα και μετά απλά του έδιναν την μπάλα και ήταν σαν να του έλεγαν «καθάρισε».
Ε, δεν μπορεί να γίνεται πάντα. Ειδικά όταν στην απέναντι πλευρά του παρκέ υπήρχε μια ψυχωμένη και άκρως καλά προετοιμασμένη ομάδα. Θα μου πείτε «μπήκαν τα σουτ». Ε, όταν τους δώσαμε και εμείς το δικαίωμα να σουτάρουν με αυτοπεποίθηση, γιατί να μην ευστοχήσουν; Το ερώτημα είναι γιατί να τους δώσουμε το δικαίωμα να πάρουν αυτοπεποίθηση. Μπορεί να ακουστεί λαϊκίστικο, αλλά χωρίς μπασκετικό «ξύλο» προκειμένου να τους… κοβόταν ο αέρας, οι Γερμανοί θα έπαιρναν ό,τι ακριβώς τους έδινε η Εθνική μας. Και θα έλεγαν και ευχαριστώ.
Σίγουρα τα 17 τρίποντα σε έναν προημιτελικό Eurobasket είναι… εξωπραγματικό νούμερο, αλλά με την «σιγουριά» που σούταραν οι παίκτες του Γκόρντον Χέρμπερτ θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν κλείσει το ματς και με 20+ εύστοχα σουτ έξω από τα 6.75 μέτρα: «Τα έβαλαν όλα» όπως είπε ο Θανάσης, ο οποίος μιλώντας στο Gazzetta μετά την οδυνηρή ήττα, παρουσιάστηκε αισιόδοξος για τη συνέχεια λέγοντας ότι υπάρχει ο κορμός στην Εθνική ενόψει της συνέχειας. Το κρατάω αυτό. Κρατάω την αισιοδοξία του. Και μακάρι να είναι έτσι.
Και μάλιστα το είπε σε μια στιγμή που η στεναχώρια είναι έκδηλη. Τα δάκρυα του Γιαννούλη Λαρεντζάκη, του Κώστα Αντετοκούνμπο, το «κούμπωμα» του Θανάση μαρτυρούσαν την πικρία που επικρατούσε στις τάξεις της ομάδας. Γιατί κακά τα ψέματα. Μπορεί να στεναχωρήθηκα εγώ πολύ, μπορεί να στεναχωρηθήκατε εσείς, μπορεί να στεναχωρήθηκε όλος ο κόσμος, αλλά εκείνοι που πικράθηκαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, είναι οι ίδιοι παίκτες.
Ελπίζω αυτή η πικρία να τους βγει σε πείσμα ενόψει της (πολύ δύσκολης) συνέχειας. Στην τελική ήταν μια (ακόμη) αποτυχία. Όμως η ζωή δεν τελειώνει στο Eurobasket του Βερολίνου…
