Υπήρχε σεβασμός που χάθηκε ή δεν υπήρξε ποτέ;
Δεν ήταν μόνο ο σεξισμός που έλαβε χώρα, ήταν κι ο ρατσισμός! Σε μια, εποχή που, θεωρητικά, θα πιστεύαμε πως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν κι η ισότητα είναι κατοχυρωμένη, τα κοινωνικά προβλήματα εμφανίζονται με μεγάλη ένταση ή, τουλάχιστον τώρα, μας βρίσκουν τόσο ευαισθητοποιημένους κι έτοιμους, για να τα αναδεικνύουμε και να μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε.
Αυτός ο κόσμος, φαίνεται πως, δεν δέχεται ακόμα το διαφορετικό! Και σίγουρα μάς χρειάζεται όλους, για να αλλάξει αυτό. Η θεωρία πρέπει να γίνει πράξη… «είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι»! Η πλειοψηφία μας συσπειρώνεται κι αντιδρά στα κακώς κείμενα, για να αποκτήσει και να καθιερώσει το αυτονόητο της ισότητας. Την ίδια στιγμή υπάρχουν άτομα που ασχολούνται με και χλευάζουν, αστειευόμενοι, την εμφάνιση των διπλανών τους. Ευτυχώς, δεν ανήκουν στην πλειοψηφία, αλλά φοράνε τον μανδύα της, υποδυόμενοι τους υπερασπιστές των δικαιωμάτων και ταυτόχρονα καταστρατηγώντας τα. Δεν επιδεικνύουν σεβασμό στους αγώνες, στις αρχές, στους άλλους ανθρώπους. Με τα ψέματά τους καταφέρνουν να επιζούν και να παραμένουν εμπόδιο στην επίλυση των παθογενειών. Είναι αυτοί που παρουσιάζονται υπέρμαχοι της δικαιοσύνης και της αλήθειας, της προόδου και της αξιοκρατίας.
Μία πληγή δική μας… των ανθρώπων που όμως κυριεύονται από πάθη, τα οποία δεν μπορούν να χαλιναγωγήσουν. Ο σεβασμός πρέπει να είναι αμοιβαίος. Γι’ αυτό κι όσοι αναλώνονται στην παραγωγή στερεοτυπικών σχολίων, ίσως, πάψουν να απολαμβάνουν τον σεβασμό, που αργότερα θα αναζητούν και θα επικαλούνται. Τα κακώς κείμενα κάθε φυλλάδας κιτρινισμού πρέπει να αποδοκιμαστούν.
Η κοινωνία μας δεν θα γίνει ουτοπική, αλλά μπορεί να γίνει καλύτερη.
Χριστιάνα Κρεββατά
