Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που η σημερινή κυβέρνηση κατηγορούσε τους προηγούμενους για υποταγή στους δανειστές, για εθνική μειοδοσία, για γερμανοφιλία, για προδοσία και όλα τα συναφή. Ο κ. Τσίπρας υποστήριζε με θέρμη ότι η κυβέρνησή του δεν θα ψήφιζε ποτέ μνημόνιο. Δεν θα εφάρμοζε ποτέ μέτρα λιτότητας. Ας μην πούμε καλύτερα για τα προηγούμενα: θα ακύρωνε με έναν νόμο το μνημόνιο, θα διέγραφε μεγάλο μέρος του χρέους, θα εφάρμοζε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, και πάει λέγοντας…
Από τότε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, η κατάσταση ξέφυγε, οι εκβιασμοί δεν έπιασαν, εναλλακτικό σχέδιο δεν υπήρχε και έτσι – μετά και από το τραγελαφικό δημοψήφισμα- φτάσαμε στο δίλλημα ‘νέο μνημόνιο ή άτακτη χρεοκοπία’. Και το δίλλημα αυτό δεν το έθεσαν οι ‘προδότες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ’, αλλά ο Πρωθυπουργός της ‘πρώτης φοράς’ Αριστεράς διακυβέρνησης. Από την κατάργηση του μνημονίου, φτάσαμε στην ψήφιση του τρίτου…Από τα νταούλια που θα χόρευαν οι αγορές φτάσαμε στα capital controls και μισό βήμα από τη χρεοκοπία.
Σαφώς για όλα αυτά δεν φταίει μόνο ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γίνεται οι αμαρτίες σαράντα και βάλε χρόνων να βαραίνουν αποκλειστικά την πλάτη του Πρωθυπουργού. Αυτός άλλωστε, κυβερνά λίγους μήνες. Όμως η ευθύνη του είναι σαφώς μεγαλύτερη, από όσο θέλει να πιστεύει. Ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του, φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία φτάσαμε. Ως αξιωματική αντιπολίτευση, δεν στήριξε ούτε ένα μέτρο της προηγούμενης κυβέρνησης. Δεν πρότεινε κάτι, παρά μόνο μιλούσε για κατάργηση του μνημονίου και για αξιοπρέπεια. Τη στιγμή που οι προηγούμενοι έφερναν στη Βουλή νέα μέτρα για να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ, εκείνος μαζί με τους συντρόφους του τους κατηγορούσε για προδοσία και ανέβαζε τον λαϊκισμό στα ύψη. Έταζε στους πάντες τα πάντα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος στερείται καλής μνήμης και λατρεύει να πιστεύει τα ψέματα που του αραδιάζουν οι πολιτικοί κάθε χρώματος. Τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό πολλοί αγάπησαν, την αλήθεια ελάχιστοι. Και δυστυχώς, τα μνημονιακά χρόνια και οι πολιτικές λιτότητας καλλιέργησαν πολλούς δημαγωγούς, λαϊκιστές και ελπιδοπώληδες, οι οποίοι στην πλάτη του οργισμένου και απογοητευμένου λαού έφτιαξαν καριέρα και βρήκαν νόημα πολιτικής ύπαρξης.
Και φτάσαμε πλέον στην υπερψήφιση του νέου μνημονίου και σε κοινοβουλευτικές στιγμές απείρου κάλους: Τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός έλεγε από το βήμα της Βουλής ‘ή ψηφίζουμε τη συμφωνία ή χρεοκοπούμε’, οι βουλευτές του από κάτω χειροκροτούσαν και ψήφιζαν ‘Όχι’…Η κ. Κωνσταντοπούλου έλεγε ότι η κυβέρνηση και ο λαός στηρίζουν το ‘όχι’, οι ΑΝΕΛ διαφωνούν αλλά στηρίζουν γιατί είναι πολύ γλυκιά η καρέκλα, ο κ. Λαφαζάνης, ο οποίος ήθελε να αρπάξει 22 δις από το Νομισματοκοπείο μέχρι να πάμε στη δραχμή, διαφωνεί αλλά στηρίζει την κυβέρνηση και όλοι εμείς παρατηρούμε με ανοιχτό το στόμα. Ένα μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα ονειρεύεται επιστροφή στη δραχμή. Δεν λέει να καταλάβει ότι αν ήθελαν δραχμή οι ψηφοφόροι θα ψήφιζαν κατ’ ευθείαν το ΚΚΕ που είναι διαχρονικά ξεκάθαρο.
Λίγους μήνες πριν, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας έπλεαν σε πελάγη αντιπολιτευτικής ευτυχίας. Με τη νίκη στις εκλογές και το σχηματισμό κυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ τα χαμόγελα μετριάστηκαν, και τώρα με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο, ήρθε η απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα και η κατάρρευση των ψευδαισθήσεων που καλλιέργησε καιρό η τότε αντιπολίτευση και τωρινή κυβέρνηση. Και μαζί με την κατάρρευση των ψευδαισθήσεων, είναι πολύ πιθανόν να έρθει και η κατάρρευση της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, για τον απλούστατο λόγο ότι με 120 βουλευτές και να θέλεις δεν μπορείς να μακροημερεύσεις. Ή προχωράς σε απαραίτητες εκκαθαρίσεις και αναζητάς αλλού συμμαχίες ή πας σπίτι σου. Γιατί η αντιπολίτευση δεν πρόκειται να στηρίζει εσαεί την κυβέρνηση στο όνομα της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας. Όπως έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε όταν ήταν στη θέση της…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΙΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ
