Η είδηση που δημοσιεύσαμε πριν λίγες ημέρες, για τον κ. Πρεντάκη Παντελή ότι εφέτος θα διδάσκει στο Γ΄ ΓΕΛ Αιγάλεω, έχει προξενήσει πολλές αντιδράσεις και ερωτηματικά.
Η απορία σχεδόν όλων είναι για τους λόγους που τον ώθησαν να ζητήσει να πάει σε άλλο σχολείο να διδάξει, εκτός Αγίας Βαρβάρας.
Ο κ. Πρεντάκης, καθηγητής Μαθηματικών, π. Αντιδήμαρχος της πόλης μας και Πρόεδρος της Ένωσης Κρητών Αγίας Βαρβάρας, παίρνει θέση και εξηγεί τους λόγους, απαντώντας σε ένα από τα σχόλια που έχουν γίνει κάτω από την είδηση που δημοσιεύσαμε:
“Καλή χρονιά σε όλα τα παιδιά, τους γονείς και τους συναδέλφους… Στην Κρήτη λέμε “το λίγο είναι αρκετό και το πολύ περίσσιο…”.
Κάποτε η Αγία Βαρβάρα έβγαζε 100 νέους επιστήμονες κάθε χρόνο, γιατί οι γονείς ήθελαν τα παιδιά τους να μαθαίνουν κι όχι να περνάνε τις τάξεις παίρνοντας αριστεία και βραβεία χωρίς αντίκρισμα. Κάποτε οι καθηγητές θεωρούνταν συνεργάτες των μαθητών και των γονιών τους κι έχαιραν της εκτίμησης τους.
Κάποτε οι μαθητές πρότειναν, συζητούσαν, εκπαιδεύονταν και διεκδικούσαν μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας, της λογικής και πάντα με γνώμονα την πρόοδο.
Σήμερα, σε πολλές περιπτώσεις, οι καθηγητές είναι απαξιωμένοι, υβρίζονται και ενίοτε, ας το πούμε γλυκά, προπηλακίζονται, εκτελώντας τελικά χρέη παρκαδόρων, αφήνοντας στο πλάι κάθε φιλοδοξία για τους μαθητές τους. Κάποιοι γονείς έχουν γίνει ειδήμονες και παντογνώστες, υποδεικνύοντας μονίμως και απαιτώντας ανουσίως, βολεμένοι τελικά σε ένα “πέρασμα της τάξης” ή/και ένα βραβείο ή αριστείο εικονικό χωρίς αντίκρυσμα και χωρίς ουσιαστική συμμετοχή στα εκπαιδευτικά δρώμενα.
Κάποιοι μαθητές, με την ανοχή (γονιών και καθηγητών), κάνουν τελικά ό, τι βλέπουν, χτυπούν, βρίζουν, απαξιώνουν, βολεύονται στα εύκολα και προτείνουν… τίποτα. Κι όταν καμία φορά διεκδικούν κάτι ουσιαστικό, πέφτουμε όλοι επάνω τους γιατί μας χάλασαν την βολή μας. Κι εμείς κάνουμε ημερίδες για το bullying, συζητήσεις επί συζητήσεων και τα ρίχνουμε ο ένας στον άλλον, απλά βολευόμενοι στη μετριότητά μας.
Αυτό το βόλεμα προσωπικά δεν το αντέχω και ψάχνω κάθε χρόνο να δω νέους ανθρώπους, νέες συμπεριφορές, νέες εμπειρίες και να ζω και εγώ τέλος πάντων κάθε χρόνο τον αγώνα μιας νέας αρχής, που δεν σε αφήνει στη ματαιοδοξία των επιτυχιών σου, στις δάφνες των κολάκων και στην ασφάλεια του “γνωστού”, αλλά σε μαθαίνει από μηδενικής βάσης και σε αξιολογεί!
Γι’ αυτό λοιπόν επιλέγω νέο σχολείο, νέα αρχή, νέα αξιολόγηση για μένα, ώστε αν δεν τα καταφέρω κάποτε, να κοιτάξω να κάνω κάτι άλλο. Είναι σπουδαίο έργο η εκπαίδευση για να μένει στα χέρια μετρίων εντός και εκτός των σχολείων…”
