Οι θύμησες…
Με αφορμή τις αναρτήσεις του κ. Πάρη Βαμβακόπουλου που αφορούν στους αγώνες που έδωσε ο λαός της πόλη μας τις δεκαετίες 80-90, με σύμμαχο την τότε δημοτική αρχή και τον αείμνηστο Μήτρο Σουλιμιώτη, ήρθαν οι θύμησες ολοκάθαρες μπροστά στα μάτια μου.
Μαθήτρια Δημοτικού και ύστερα Γυμνασίου, θεωρούσα αυτονόητο ότι για να κερδίσεις το οτιδήποτε, πρέπει ν΄αγωνιστείς γι΄αυτό. Μπροστά ο δήμαρχος και δίπλα του οι κάτοικοι, μικροί και μεγάλοι δίναμε μάχες για να φτιαχτούν σχολειά και γήπεδα. Έγιναν έργα και υποδομές, που έκαναν την καθημερινότητα ευκολότερη και ομορφότερη. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι συμμετείχαν όλοι σε αυτό, από όλους τους πολιτικούς χώρους με κοινό σκοπό το κέρδος για την πόλη, τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους.
Μάθαμε να συγκρουόμαστε αν χρειαστεί, χωρίς να φοβόμαστε.
Μάθαμε να σεβόμαστε και να περιφρουρούμε τα δικαιώματα και τα κεκτημένα.
Μάθαμε να διεκδικούμε ότι μας ανήκει.
Σίγουρα η εποχή ήταν άλλη και οι κοινωνίες λειτουργούσαν με άλλα πλαίσια, αλλά το σίγουρο είναι, ότι αυτή τη νίκη πρέπει να τη χρεώσουμε στο Μήτρο Σουλιμιώτη και τους συνεργάτες του. Κι όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πολιτική κατεύθυνση δεν παίζει ρόλο, τόσο το παρελθόν αλλά και το παρόν επιβεβαιώνουν ότι αυτό δεν ισχύει.
Κάνοντας λοιπόν την αναδρομή στο χτες, κάνω τη σύνδεση με το σήμερα και καταλήγω στις παρακάτω διαπιστώσεις. Συνεχίζω να πιστεύω ότι για να κερδίσεις το οτιδήποτε, πρέπει να αγωνιστείς. Αυτό δεν αλλάζει ποτέ και με τίποτα. Οι εποχές όμως αλλάζουν και ότι συντελείται διαμορφώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων, ακόμα και των λαών. Περάσαμε την οικονομική κρίση του 2010, μνημόνια, ανεργία, φτώχεια, απολύσεις, αυτοκτονίες.. Δεν ορθοποδήσαμε, αλλά προσπαθήσαμε να ισορροπήσουμε και να σταθούμε στα πόδια μας.
Δεν ξέρω αν τα αποτελέσματα της κρίσης έκαναν τους ανθρώπους φοβισμένους, προσωπική εκτίμηση είναι ότι οι πολιτικές επιλογές των εκάστοτε κυβερνήσεων και της «μαμάς» Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αυτές που μας έφεραν σε δεινή θέση.
Σήμερα όμως δεν είναι πια αυτονόητο ότι πρέπει όλοι μαζί να αγωνιστούμε για να κερδίσουμε. Μας εκπαιδεύουν να αναθέτουμε σε κάποιον πάνω από εμάς, στην κυβέρνηση, στην περιφέρεια, σε δημοτικό επίπεδο στη Δημοτική Αρχή. Αλλά ποιος μπαίνει μπροστά; Ποιος είναι σύμμαχος μας;
Τα τελευταία χρόνια συμμετέχω στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου, με σκοπό την καλυτέρευση των συνθηκών που αφορά στην εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά και τη μάχη για τα προβλήματα στις κτιριακές εγκαταστάσεις. Βαρεθήκαμε να στέλνουμε έγγραφα και να μας επιστρέφουν αριθμούς πρωτοκόλλων. Το ίδιο πρόβλημα που συναντήσαμε στην Α΄ δημοτικού και φτάσαμε στην ΣΤ΄ δημοτικού, με το πρόβλημα να παραμένει. Συναντήσεις με αρμόδιους, με αντιδημάρχους ή δημάρχους που μας διαβεβαίωναν ότι σε «εύλογο χρονικό διάστημα» το έργο θα δρομολογηθεί. Με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν χρήματα να φτιαχτεί ούτε μια βρύση! Ότι τι, η ασφάλεια των παιδιών μας, είναι το μπαλάκι της κάθε δημοτικής αρχής που το χρεώνει στην περιφέρεια και τούμπαλιν.
Με την καταστροφική λογική βάλτε χρήματα από την τσέπη σας, αν θέλετε να φτιάξετε την αίθουσα εκδηλώσεων ή τα φώτα. Έχει σημασία αν φορολογείσαι τελικά;
Αλλά ποιος γονιός δεν θα μπει στον πειρασμό να πει θα πληρώσω για το παιδί μου, για να έχει τώρα αυτό που χρειάζεται το σχολειό και όχι μετά από χρόνια που δεν θα είναι μαθητής πια.
Κι όμως μετά από πιέσεις και τρέξιμο, αυτοί οι λίγοι γονείς που συμμετέχουμε στους συλλόγους μας κάτι κερδίσαμε για τα παιδιά μας. Φαντάσου και να είμαστε όλοι!!!
Μπορεί να τα κερδίζαμε όλα!!
Σήμερα διάβαζα την ανακοίνωση της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων της πόλης που διαμαρτύρεται για την απαξίωση που δέχεται από τη δημοτική αρχή, σε καιρό πανδημίας, με τα προβλήματα να τρέχουν με ταχύτητα φωτός. Ούτε ενημέρωση, ούτε συναντήσεις, ούτε τίποτα! Δεν μιλάμε καν για κοινή δράση!
Σκέφτομαι λοιπόν ποιος θα μπει μπροστά; Ποιον μπορούμε να εμπιστευτούμε; Ποιος θα μας συμπαρασύρει και θα μας πείσει ότι αν είμαστε όλοι μαζί για έναν σκοπό που θα κάνει καλύτερη τη ζωή μας, θα κερδίσουμε;
Ποιος θα μας μάθει ξανά;
Να συγκρουόμαστε αν χρειαστεί, χωρίς να φοβόμαστε.
Να σεβόμαστε και να περιφρουρούμε τα δικαιώματα και τα κεκτημένα.
Να διεκδικούμε ότι μας ανήκει.
Mην περιμένοντας λοιπόν κάποιον να μας σώσει, μπορούμε εμείς να απαιτήσουμε, να διεκδικήσουμε, να αγωνιστούμε για τις ζωές μας!!!
Ειρήνη Αγαπητού
